Translate

Wednesday, December 17, 2014

We must repent inorder to cleanse the heart



As a general rule fasting and praying awaken in a person the desire for a more spiritual way of life. When the passions of the body become pacified, a person's mind is enlightened, and he begins to see his own shortcomings better. He becomes ashamed of his sinful deeds and bad habits, and he feels a strong desire to cleanse his soul through repentance before God.

We can appreciate better the importance of repentance when we remember that Christian teaching began precisely with the call to repent. The prophet John the Baptist preached: "Repent, for the kingdom of heaven is at hand" (Matthew 3:1-2). The Lord Jesus Christ began his preaching with the same words. "I indeed baptize you with water unto repentance," John the Baptist continues, "but He who is coming after me is mightier than I, whose sandals I am not worthy to carry. He will baptize you with the Holy Spirit and fire" (Matthew 3:11). That was a prophecy about the coming of the Holy Spirit on the day of Pentecost and the divine rebirth of Christians through their faith and repentance.

Indeed, after the descent of the Holy Spirit, the teaching of the Apostles was, first of all, the calling for repentance and the beginning of a new life in Jesus. The believers had to accept Jesus Christ as their Savior from the evil dominating the world. This is the very essence of Christianity. After the descent of the Holy Spirit on Pentecost, when the crowd asked, "What shall we do, brothers?" The Apostle Peter answered: "Repent, and each of you be baptized in the name of Jesus Christ, for the forgiveness of your sins, and you will receive the Gift of the Holy Spirit … Save yourselves from this corrupt generation!" (Acts 2:37-40). These words pointed out the deep, sinful sore in humanity, which can be healed only through repentance, rebirth in Christ, and unity with Him.

So, as we see, the Apostles called for profound changes in people's attitudes, a break with their past, and suppression of passions. The acceptance of Christ as our Savior requires a fundamental transfiguration of our thoughts and feelings: a sincere desire for a New Life in Christ. That is why the Church is so persistent in its calling to repentance during Lent. Repentance is the beginning of salvation. And fasting — being a restraint from gluttony, all kinds of excesses, and worldly concerns — contributes to true repentance! That is how the goal of our faith is reached, as Saint Paul teaches: "Therefore if anyone is in Christ, he is a new creature: former things have gone" (2 Corinthians 5:17).

Abstaining for Lent

Fasting, by definition, means abstaining from food, drink, and pleasures. Sometimes abstinence is manifested by not eating anything at all (for one or several days). Most frequently, however, it is accomplished by giving up meat and dairy products and switching to vegetarian foods. In medical terms fasting is similar to dieting. It is a diet with an important spiritual goal.

The necessity of abstinence of food arises from the human constitution itself, possessing not only a body but an immortal soul. Because of the sinfulness of our nature, the harmony between our body and soul has been disturbed. As a result, the desires of the flesh often predominate and sometimes completely stifle all the soul's endeavors for righteousness. A person becomes a pitiable slave to his passions and at times worse than an animal. It is possible to restrain one's physical desires and to allow the soul's noble aspirations to bloom and strengthen with the help of prayer and fasting.

It should be noted that the commandment of abstinence was given to our forefathers Adam and Eve when they were still in paradise and, hence, were sinless. We refer here to the commandment forbidding them to eat the fruits from the tree of the knowledge of good and evil (Genesis 2:17). Fasting became especially necessary after their fall, and we see in the Bible that righteous people throughout the Old and New Testaments fasted during certain periods of their lives. A few examples follow.

The great prophet Moses, the law-giver of the Old Testament, had been fasting for 40 days before he received the Ten Commandments from God on Mt. Sinai (Exodus 34:38). The righteous king David fasted frequently as we can conclude from his God-inspired psalms. The great prophet Elijah, (1 Kings ch.19) who was taken up to heaven alive, also used to fast. The prophet Daniel had fasted before he received the revelation from God about the destiny of his people (Acts 10). The prophet John the Baptist fasted to a great extent and also taught his disciples to do so. The prophetess Anna, living at the temple for about fifty years, served God by fasting and praying throughout the day and night. For that she became worthy of God's grace and received His revelation about the birth of Jesus Christ (Luke 2:37).

Even the sinless God-and-man our Lord Jesus Christ fasted for 40 days to prepare for His mission of the salvation of the world. Following His example, the Apostles and the early Christians used to fast also, as can be found in the epistles of Saint Paul (Acts 13:3; 1 Cor. 7:5 and 9:27; 2 Cor. 6:5 and 11:27). From early Church history we learn that the dedication of particular days of the year to fasting became a widespread practice among Christians in the first few centuries. That is why in our time also the Church gives such great importance to Lent and states that without prayer and fasting spiritual growth is impossible.

The books of the New Testament teach about the benefits of fasting. In answer to the Pharisees' reproach that Christ's disciples did not fast, the Lord answered that the time to fast had not yet arrived because the Bridegroom (Christ) was with them. But when the Bridegroom will be taken away (that is, when Christ dies), then they will fast (Luke 5:33-35). Therefore, since apostolic times it has become customary to fast on Wednesdays, when Judas betrayed Christ, and on Fridays, when Jesus Christ was crucified on the cross. For the same reason the Church timed Lent to the days preceding the Passion Week. To the disciples' question as to why they could not drive out a demon, the Lord answered: "This kind does not go out except by prayer and fasting" (Matthew 17:21). In fact, demons for the most part work through our carnal nature, arousing in it improper passions, thus pushing us towards all kinds of sins, and in this way controlling our will.

To free ourselves of their influence, it is necessary to weaken the body and strengthen the soul through abstinence and prayer. Of course, one has to fast for the sake of improving oneself and not to be praised by people, as the Lord explained in his Sermon on the Mount. He said: "So that you do not appear to men to be fasting, but to your Father who is in the secret place; and your Father who sees in secret will reward you openly" (Matthew 6:18).

The heirs of the Apostles, the Holy Fathers and teachers of the Church, impressed on Christians the importance of fasting during Lent. "Do not scorn the Forty day Fast," writes Saint Ignatius of Antioch to the Philippians. "It is the imitation of the life of Christ." The Blessed Jerome in the name of all Christians of his time said, "We fast during Lent according to the tradition of the Apostles." "The longer the abstinence, the easier the acquirement of salvation," teaches Blessed Augustine. According to the teachings of St. Asterius of Amasis, Lent is "the teacher of moderation, the mother of virtue, the tutor of God's children, the instructor of the confused, the tranquility of thoughts, the support of life, a lasting and undisturbed peace; its strictness and importance weaken passion, extinguish anger and rage, quench and calm any worries which arise from overeating."

Blessed John Kolov said: "When a king plans to capture an enemy's city, he first of all stops its supply of provisions. Then its citizens, pressed by hunger, submit to him. Something similar happens with carnal desires: if a person will spend his life in fasting and hunger then improper desires will fade away." According to the teaching of John Chrysostom, "Just as non-restraint from food is, at times, the cause of countless evils for humanity, so fasting and contempt for carnal pleasures were always the cause of great blessings … As light sailing vessels speedily cross the seas and those overburdened with cargo sink, so fasting, clearing up our mind, helps us to cross the turmoils of our present life and to strive for heaven and spiritual things."

Fasting, according to the teaching of Basil the Great, brings forth prophets, strengthens the warriors of Christ, and makes the law-givers wiser. Fasting is the good guardian of the soul, the weapon of the valiant. It repels temptations, is the cohabitant of sobriety and the foundation of chastity. Fasting carries prayer to heaven, becoming its wings.

The Holy Fathers, explaining the importance of abstaining from food, insisted that one should abstain simultaneously from vices because the moral improvement of a Christian is the main goal of fasting.

"The benefit of fasting," teaches Saint Basil the Great, "is not limited by the abstinence of food alone, because true fasting is the eradication of evil deeds. Everyone should become liberated from lies. Forgive your neighbor when he insults you; forgive him his debts. You don't eat meat, but hurt your brother … We will fast in a way that is pleasing to God. A true fast is the elimination of evil, restraint of what one says, suppression of anger, the alienation of lust, malignant gossip, lies, and perjury. Abstinence from all these is true fasting." In summary, just as we fell into sin and lost heavenly bliss because of the lack of restraint of our forefathers, so through voluntary fasting we can restore in ourselves the grace of God.

Χαιρετισμοί του Αγίου Νεκταρίου (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ
Ήχος πλ. δ'. Τη υπερμάχω.
Ορθοδοξίας τον αστέρα τον νεόφωτον, και Εκκλησίας το νεόδμητον προτείχισμα, ανυμνήσωμεν καρδίας εν ευφροσύνη δοξασθείς γαρ ενεργεία τη του Πνεύματος, αναβλύζει ιαμάτων χάριν άφθονον, τοις κραυγάζουσι•

Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε.

Άνθρωπος ουρανόφρων, ανεδείχθης εν κόσμω, Νεκτάριε Χριστού Ιεράρχα (εκ γ') (Άγιε Ιεράρχα του Χριστού, πρέσβευε υπέρ ημών) ζωήν γαρ οσίαν διελθών, ακέραιος, όσιος και θεόληπτος, εν πάσιν εχρημάτισας• εντεύθεν παρ’ ημών ακούεις:

Χαίρε, δι’ ου οι πιστοί υψούνται•
χαίρε, δι’ ου οι εχθροί θαμβούνται.
Χαίρε, της σοφίας κρατήρ ο χρυσότευκτος•
χαίρε, της κακίας πρηστήρ ο νεότευκτος.
Χαίρε, οίκος αγιώτατος ενεργείας θειϊκής•
χαίρε, βίβλος θεοτύπωτος πολιτείας της καινής.
Χαίρε, ότι αρτίως ημιλλήθης αγίοις•
χαίρε ότι εμφρόνως εχωρίσθης της ύλης.
Χαίρε λαμπρόν της πίστεως τρόπαιον•
χαίρε, σεπτόν της χάριτος όργανον.
Χαίρε, δι' ου Εκκλησία χορεύει•
χαίρε, δι' ου νήσος Αίγινα χαίρει.
Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε.

Βλέμματι διανοίας, έτι ων νεανίας, κατώπτευσας την θείαν ακτίνα, υφ' ης καταλαμφθείς την ψυχήν, τω φωτί των θείων εντολών όσιε, ηρετίσω πορεύεσθαι, εκ νεότητος Χριστώ ψάλλων
Αλληλούια

Γέγονας εν τη πόλει, Κωνσταντίνου θεόφρον, τω θείω ιθυνόμενος φόβω εν η τα κρείττονα μελετών, φρονήσεως θείας έμπλεως πέφηνας, ευφραίνων εν τοις λόγους σου τους εκβοώντάς σοι τοιαύτα:

Χαίρε, το κλήμα της αφθαρσίας•
χαίρε, το νέκταρ της αμβροσίας.
Χαίρε, του Σωτήρος θεράπον θεόληπτε•
χαίρε, των πατέρων των πάλαι ομότροπε.
Χαίρε, πέτρα νεοσμίλευτος νοητής οικοδομής•
χαίρε, στέφος τό νεόπλοκον Εκκλησίας της σεπτής.
Χαίρε, ότι εφάνης ως νεόδρεπτον ρόδον•
χαίρε, ότι εδείχθης ως θεόδεκτον δώρον.
Χαίρε, αστήρ ο νέος της πίστεως•
χαίρε, λαμπτήρ της δόξης του κτίσαντος.
Χαίρε, ηθών ουρανίων ταμιείον•
χαίρε, σεπτών αρετών εκμαγείον.
Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε.

Δόξαν την της σοφίας, ολοτρόπως ποθήσας, και ταύτην εκ παιδός εκιτήσας, τον Χριστόν ικέτευες τυχείν, του καλλίστου εφετού θερμοίς δάκρυσι, και τυχών της εφέσεως, Νεκτάριε πιστώς εβόας•
Αλληλούια

Εύφρανας την ψυχήν σου, ως οι πάλαι πατέρες Βασίλειος συν τω Γρηγορίω, παιδευμάτων τη κτήσει σαφώς, εν Αθήναις μαθητεύσας Νεκτάριε διό τοις σοις χαρίσμασιν, ηδόμενοι σοι εκβοώμεν:

Χαίρε, φωτός ουρανίου τέκνον•
χαίρε, τερπνόν ευσέβειας δένδρον.
Χαίρε, της του κόσμου απάτης υπέρτερος•
χαίρε, τη μεθέξει του κρείττονος ένθεος.
Χαίρε, νους ο θεοφόρητος πλήρης θείων εννοιών•
χαίρε, άνθραξ θείου Πνεύματος πυρ ανάπτων νοερόν.
Χαίρε, ότι αμέμπτως την ζωήν διανύεις•
χαίρε, ότι την πλάνην του Βελίαρ εκλύεις.
Χαίρε, Χριστού δεχθείς την αγάπησιν•
χαίρε, καλών ενέγκας την άνθησιν.
Χαίρε, πιστών νεοστήρικτον έρκος•
χαίρε, εχθρών καιριώτατον βέλος.
Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε.

Ζήλω θείω θεόφρον, των οσίων πατέρων, ποθήσας τον Ισάγγελον βίον εν Χίω ημφιάσω σεπτώς, των μοναχών το σχήμα το ουράνιον, και τον εχθρόν εγύμνωσας, εν τω ψάλλειν αεί Κυρίω:
Αλληλούια

Ήκουσε προσευχής σου, ο Δεσπότης εξ ύψους, βοήσαντος αυτώ εκ καρδίας, και επέταξε τη θαλάσση και έστη εις αύραν ο κλύδων όσιε, θαυμάσαντες δε άπαντες, οι σωθέντες πιστώς εβόων:

Χαίρε, Θεού ο θείος θεράπων•
χαίρε, πηγή ποικίλων θαυμάτων.
Χαίρε, Εκκλησίας φωστήρ ο νεόφωτος•
χαίρε των αγίων απάντων ισότιμος.
Χαίρε, σκεύος πολυτίμητον ουρανίων δωρεών•
χαίρε, κήπος ο νεόβλαστος μακαρίων αρετών.
Χαίρε, ότι θαλάσσης κατευνάζεις τον σάλον•
χαίρε, ότι τω λόγω απελέγχεις παν φαύλον.
Χαίρε Χριστού το νέον εκλόγιον•
χαίρε, ηθών οσίων γεώργιον.
Χαίρε, ζωής θιασώτης οσίας•
χαίρε, χαράς βραβευτής ουρανίας.
Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε

Θαυμαστός ανεδείχθης εν εσχάταις ημέραις, εν βίω ιεράρχα αγίω, των πάλαι αγίων την ζωήν, χαρακτηρίσας εμφανώς τοις τρόποις σου, και δοξασθείς τοις θαύμασι, κινδύνων σώζεις τους βοώντας:
Αλληλούια

Ιεράρχης θεόφρων, εκλογή θεοκρίτω εδείχθης αληθώς εν Αιγύπτω, και της Πενταπόλεως ποιμήν, κατά Παύλον τον μέγαν ώφθης ένθεος• διό την πολιτείαν σου, εθαύμαζον πιστοί βοώντες:

Χαίρε, ο ένθους τη πολιτεία•
χαίρε, ο τύπος τη ευσεβεία.
Χαίρε, των οσίων πατέρων εφάμιλλος•
χαίρε, ιερέων ο νέος διάκοσμος.
Χαίρε, σκήνωμα πραότητος και αγάπης θησαυρός•
χαίρε, ιλαρότητος και ελέους χορηγός.
Χαίρε, ότι εφάνης Εκκλησίας λαμπρότης•
χαίρε, ότι τυγχάνεις ευσεβούντων φαιδρότης.
Χαίρε, εικών αρίστης βιώσεως•
χαίρε, τυχών σαφώς της θεώσεως.
Χαίρε, κανών της αρχιερωσύνης•
χαίρε, λαμπτήρ της θεορρημοσύνης.
Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε

Κόσμος της εν Αιγύπτω, Εκκλησίας ωράθης, ως του ευαγγελίου εργάτης• εντεύθεν των πιστών οι χοροί, υφηγητήν σε θείον Πάτερ κτησάμενοι, τα κρείττω επαιδεύοντο, βοώντες συν σοι τω Κυρίω:
Αλληλούια

Λάμψας εν τη Ελλάδι, ως Απόστολος άλλος, λαμπρύνεις ευσεβών τας καρδίας, τω φέγγει των θείων διδαχών, και ταις ακτίσι του βίου σου όσιε• διό τη ση λαμπρότητι, φωταγωγούμενοι βοώμεν•

Χαίρε, το άστρον της Εκκλησίας•
χαίρε η σάλπιγξ της αληθείας.
Χαίρε, Αποστόλων τον ζήλον κτησάμενος•
χαίρε, ιαμάτων την χάριν δεξάμενος.
Χαίρε, ρήτωρ ενθεώτατος των ρημάτων της ζωής•
χαίρε, λόγου του της χάριτος ο σοφός υφηγητής.
Χαίρε, ότι καθαίρεις ψυχικάς διαθέσεις•
χαίρε, ότι ρυθμίζεις καρδιών τας εφέσεις.
Χαίρε, πιστών ο μέγας διδάσκαλος•
χαίρε, Χριστού ο μύστης ο άριστος.
Χαίρε, πολλούς πειρασμούς υπομείνας•
χαίρε, ψυχάς προς Θεόν οδηγήσας.
Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε

Μέγας εν ιεράρχαις, και σοφοίς διδασκάλοις, ως μύστης ταπεινώσεως ώφθης• διόπερ ως κλήρον πατρικόν, τας σας θεογράφους δέλτους κατέλιπες τη Εκκλησία άγιε, εν αις πιστώς εντρυφώντες, τω σε δοξάσαντι βοώμεν.
Αλληλούια

Νέκταρ δικαιοσύνης, και ζωής θείας δρόσον, τη θεία επομβρία θεόφρον, οία νεφέλη πνευματική, εν αυχμώδει καιρώ ημίν επωμβρήσας• ευφραίνων τας ψυχάς ημών, και διεγείρων του βοάν σοι:

Χαίρε, η δρόσος της θυμηδίας•
χαίρε, η αύρα της αφθαρσίας.
Χαίρε, ο πηγάσας το ύδωρ της χάριτος•
χαίρε, ο εμφράξας το στόμα του δράκοντος.
Χαίρε, έαρ αγιότητος εν χειμώνι νοητώ•
χαίρε, σέλας νεοφώτιστον εν τω σκότει τω δεινώ.
Χαίρε, ότι συγχέεις ασεβών τας εννοίας•
χαίρε, ότι ευφραίνεις ευσεβών τας καρδίας.
Χαίρε, λαών ορθοδόξων στήριγμα•
χαίρε, πολλών κακοδόξων σύντριμμα.
Χαίρε, χορών κενολόγων η πτώσις•
χαίρε, πολλών ασθενούντων η ρώσις.
Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε

Ξένα θαύματα πάτερ, η ση θήκη πηγάζει, και σώζει τους εν πόνοις τελούντας• διό τη ση αγία Μονή πανταχόθεν συρρέουσιν άνθρωποι, και λύτρωσιν, κομίζονται παρά σου βοώντες:
Αλληλούια

Όρμον άκλυστον πάτερ, εν τη νήσω Αιγίνης, ανέδειξας την θείαν Μονήν σου, και εν ταύτη σεπτών μοναστριών κυβερνήτης σοφός εχρημάτισας• Χριστώ γαρ ταύτας όσιε, σοφώς ωδήγησας βοώσας:

Χαίρε, ο νους ασκήσεως θείας•
χαίρε, αδάμας της καρτερίας.
Χαίρε, ταπεινώσεως έμψυχον άγαλμα•
χαίρε, καθαρότητας θείον θησαύρισμα.
Χαίρε, απαθείας έσοπτρον και αγνείας λαμπηδών•
χαίρε, εγκράτεια τέμενος και ταμείον αρετών.
Χαίρε, ότι διέπεις εν Θεώ την Μονήν σου•
χαίρε, ότι παρέχεις πάσι την αρωγήν σου.
Χαίρε, λαμπρός της Αιγίνης έφορος•
χαίρε, πιστών αντιλήπτωρ έτοιμος.
Χαίρε, πολλούς εκ κινδύνων αρπάσας•
χαίρε, εχθρού την οφρύν κατασπάσας.
Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε.

Πλήρης χάριτος θείας και οσμής ουρανίας, η θήκη των λειψάνων σου πέλει, εν οις ου μόνον η ση Μονή, αλλά και πάσα η Αίγινα γάνυται, και πάντες αγιάζονται, τη τούτων χάριτι βοώντες:
Αλληλούια

Ρείθρα βλύζουσι θεία, τα σεπτά σου οστέα, πλούσια δωρεά ουρανία, ιαμάτων εσαεί πολλών, και νοσημάτων τον ρύπον εκπλύνουσι διό σου εκπληττόμενοι, ην εύρες δόξαν εκβοώμεν:

Χαίρε, το ρείθρον των ιαμάτων•
χαίρε η λύσις των νοσημάτων.
Χαίρε, πανταχού ο προφθάνων καλούμενος•
χαίρε, ο κατ' όναρ και ύπαρ φαινόμενος.
Χαίρε, βρύσις η πολύρρυτος συμπαθείας πατρικής•
χαίρε βότρυς ο γλυκύτατος ευφροσύνης ψυχικής.
Χαίρε, ότι καρκίνου χαλεπόν παύεις πάθος•
χαίρε, ότι δαιμόνων καταλύεις το θράσος.
Χαίρε, σοφών ματαίων η σύγχυσις•
χαίρε, πιστών η άρρηκτος σύναψις.
Χαίρε, δι' ου ιεράρχαι κοσμούνται•
χαίρε, δι' ου μωρολόγοι τροπούνται.
Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε.

Σκέπην σε και προστάτην, πας πιστός ονομάζει, τυχών της παρά σου βοηθείας τις γαρ καλέσας σε ευλαβώς, και ουκ έτυχε της σης Πάτερ χάριτος; άπασι γαρ τάχιστα, τας αιτήσεις δίδως εν τω κράζειν:
Αλληλούια

Των πολλών σου θαυμάτων, εις την σύμπασαν κτίσιν, εξήλθε θεοφόρε ο φθόγγος. Συ γαρ τοις εγγύς και τοις μακράν, τάχος επιφαίνη βοηθών άγιε, και σώζεις κινδυνεύοντας, και προΐστασαι των βοώντων:

Χαίρε, ο μέγας εν θαυμασίοις•
χαίρε, ο ένδοξος εν αγίοις.
Χαίρε, ο αρτίως κυρώσας τα πρόπαλαι•
χαίρε των αρχαίων πατέρων ομόστεφε.
Χαίρε, θρίαμβος της πίστεως, έπαλξις των ευσεβών•
χαίρε έκφανσις της χάριτος, έκπληξις των ασεβων.
Χαίρε, ότι εμφαίνεις αληθείας την δόξαν•
χαίρε, ότι εμφράττεις ανομίας το στόμα.
Χαίρε, χαρά πιστών και κραταίωμα•
χαίρε, ψυχών κλονουμένων έδρασμα.
Χαίρε, δι' ου ο Χριστός εδοξάσθη•
χαίρε, δι' ου ο Σατάν κατησχύνθη.
Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε.

Ύμνον ευχαριστίας, σοι προσάδομεν Πάτερ, σωζόμενοι ταις σαις προστασίαις εν πάση γαρ ανάγκη ημάς, επερχομένων απαλλάττεις θλίψεων διό την σην αντίληψιν, κηρύττομεν Χριστώ βοώντες:
Αλληλούια

Φλέγεις την των δαιμόνων, φρυγανώδη μανίαν, πυρί των ιερών σου θαυμάτων, και ταχύ βοηθών τοις πιστοίς, χαλεπών νόσων σβεννύεις τον καύσωνα, ιώμενος τους πάσχοντας, βοώντας σοι εν κατανύξει:

Χαίρε, η ρώσις των ασθενούντων•
χαίρε η λύσις των δαιμονώντων.
Χαίρε, πυρεσσόντων τελεία απάλλαξις•
χαίρε παρειμένων ταχεία ανόρθωσις.
Χαίρε, ότι εν τω φρέατι ύδωρ βρύεις δαψιλές•
χαίρε, ότι επευλόγησας Αίγιναν ταις σαις ευχαίς.
Χαίρε, ο διανοίξας την Θεού ευσπλαχνίαν•
χαίρε, ο διαλύσας την δεινήν ανομβρίαν.
Χαίρε, πηγή πηγάζουσα χάριτας•
χαίρε, λαμπάς φωτίζουσα άπαντας.
Χαίρε, Μονής της σεπτής σου κοσμήτορ•
χαίρε, των σων υμνητών αντιλήπτορ.
Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε.

Χάρις του Παρακλήτου, δαψιλώς εξεχύθη, τη θήκη των σεπτών σου λειψάνων• όθεν ως αείρρυτος πηγή, αναβλύζει απαύστως τα ιάματα, και αρδεύει Νεκτάριε, θείοις νάμασι τους βοώντας:
Αλληλούια

Ψάλλων παναρμονίως, τον τρισάγιον ύμνον, Θεώ συν τοις χοροίς των αγγέλων, επίβλεψον άνωθεν ημίν, και δίδου πανάγιε τα αιτήματα, τοις πίστει σοι προστρέχουσι, και ου παύουσι του βοάν σοι:

Χαίρε, ο γόνος της Σηλυβρίας•
χαίρε, το κλέος της Εκκλησίας.
Χαίρε, της Αιγίνης το μέγιστον καύχημα•
χαίρε, της Ελλάδος απάσης ωράισμα.
Χαίρε, τύπος και υπόδειγμα των σεπτών ιεραρχών•
χαίρε, σκέπη διάσωσμα ευλαβών μοναζουσών.
Χαίρε, της Εκκλησίας εωσφόρος ο νέος•
χαίρε, της ευσέβειας θεοδώρητον σθένος.
Χαίρε, δι' ου παθών καθαρθήσομαι•
χαίρε, δι' ου Θεώ προσαχθήσομαι.
Χαίρε, πιστών ο προστάτης εν πάσι•
χαίρε καμού πρεσβευτής προς Πλάστην.
Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε.

Ω θεσπέσιε Πάτερ, ορθοδόξων λαμπρότης, Νεκτάριε Χριστού Ιεράρχα (εκ γ') ( Άγιε Ιεράρχα του Χριστού, πρέσβευε υπέρ ημών)• τω θρόνω του Κυρίου παρεστώς, αίτει ημίν των πταισμάτων άφεσιν και την θείαν οικείωσιν, ως αν τω Σωτήρι βοώμεν•
Αλληλούια

Άνθρωπος ουρανόφρων, ανεδείχθης εν κόσμω, Νεκτάριε Χριστού Ιεράρχα, ζωήν γαρ οσίαν διελθών, ακέραιος, όσιος και θεόληπτος, εν πάσιν εχρημάτισας• εντεύθεν παρ’ ημών ακούεις.

Χαίρε, δι’ ου οι πιστοί υψούνται•
χαίρε, δι’ ου οι εχθροί θαμβούνται.
Χαίρε, της σοφίας κρατήρ ο χρυσότευκτος•
χαίρε, της κακίας πρηστήρ ο νεότευκτος.
Χαίρε, οίκος αγιώτατος ενεργείας θειϊκής•
χαίρε, βίβλος θεοτύπωτος πολιτείας της καινής.
Χαίρε, ότι αρτίως ημιλλήθης αγίοις•
χαίρε ότι εμφρόνως εχωρίσθης της ύλης.
Χαίρε λαμπρόν της πίστεως τρόπαιον•
χαίρε, σεπτόν της χάριτος όργανον.
Χαίρε, δι' ου Εκκλησία χορεύει•
χαίρε, δι' ου νήσος Αίγινα χαίρει.
Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε.

Και αύθις το ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ

Ήχος πλ. δ'. Τη υπερμάχω.
Ορθοδοξίας τον αστέρα τον νεόφωτον, και Εκκλησίας το νεόδμητον προτείχισμα, ανυμνήσωμεν καρδίας εν ευφροσύνη• δοξασθείς γαρ ενεργεία τη του Πνεύματος, αναβλύζει ιαμάτων χάριν άφθονον, τοις κραυγάζουσι•

Χαίροις, Πάτερ Νεκτάριε.

Η 7 ὠφέλιμες καί παρήγορες σκέψεις ( ἀπό τό βιβλίο - ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ )

Ἐπιλογή καί διασκευή ψυχωφελῶν κειμένων ἀπό τό βιβλίο «ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ»
τοῦ μοναχοῦ Ἀγαπίου Λάνδου τοῦ Κρητός

Στόν καιρό τῶν θλίψεων θά ὠφεληθεῖς πολύ, ἄν φέρνεις συχνά στό νοῦ σου τίς ἀκόλουθες σκέψεις, μελετώντας καί ἀναλύοντάς τες σέ βάθος καί πλάτος μέ τόν δικό σου τρόπο καί λογισμό.
 

1. Τί ἤσουν πρίν γεννηθεῖς, πρίν κἄν συλληφθεῖς στή μήτρα τῆς μητέρας σου; Δέν εἶχες μήτε σῶμα, μήτε ψυχή, μήτε αἴσθηση καμμιά. ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ! Καί τό τίποτα, τό μηδέν, εἶναι λιγότερο κι ἀπό ἕναν κόκκο σκόνης. Γιατί αὐτά ἔχουν ὕπαρξη, ἐσύ ὅμως πρίν ἀπό τή σύλληψή σου δέν εἶχες.

2. Στοχάσου τήν εὐσπλαχνία τοῦ πανάγαθου Θεοῦ, πού ἀπό τό τίποτα σέ δημιούργησε «κάτ εἰκόνα» Του, δίνοντάς σου ὄχι μόνο τό ὑπερθαύμαστο ἀνθρώπινο σῶμα, αὐτό τό θαῦμα τῶν θαυμάτων, μέ τήν ποικιλία τῶν ὀργάνων καί τῶν λειτουργιῶν καί τῶν αἰσθήσεων, ἀλλά καί τή μοναδική θεοειδή ψυχή, μέ τόν λογικό νοῦ, τή θέληση, τή μνήμη καί τίς ἄλλες δυνάμεις.
 

3. Ἀναλογίσου μετά ἀπ’ αὐτό, πόση πρέπει νά εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη σου σ’ Ἐκεῖνον, τόν ὕψιστο καί πανάγαθο Εὐεργέτη σου, ἀπό τόν ὁποῖο πῆρες δωρεάν τόσα χαρίσματα, πόσο χρωστᾶς νά Τόν ἀγαπᾶς, νά Τόν εὐχαριστεῖς, νά Τόν δοξολογεῖς, νά Τόν ὑπηρετεῖς, καί πόσο νά προσέχεις, ὥστε ποτέ νά μήν Τοῦ φταίξεις καί νά μήν Τόν πικράνεις.
 

4. Ἀναλογίσου τήν ἀγνωμοσύνη σου ἀπέναντι στόν Πλάστη σου μιά κι’ ἔκανες ἀκριβῶς τά ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού ἔπρεπε. Ἀντί νά Τόν ἀγαπᾶς καί νά Τόν εὐχαριστεῖς καί νά Τόν ὑμνεῖς καί νά Τόν εὐαρεστεῖς, ἐσύ Τόν καταφρόνησες καί Τόν ἐγκατέλειψες καί Τόν λύπησες, προτιμώντας τά πρόσκαιρα πράγματα καί τίς ἐφάμαρτες ἡδονές.
 

5. Συλλογίσου πόσες τιμωρίες θά σοῦ ἄξιζαν γιά τήν ἀχαριστία σου τούτη καί πόσο δίκιο θά εἶχε ὁ Κύριος, ἄν σοῦ στεροῦσε ὅλα ὅσα σοῦ ἔδωσε, ἀκόμα καί τή ζωή, τό μεγαλύτερο δῶρο Του. Αὐτή ἡ σκέψη, πιό πολύ ἀπ’ ὅλες τίς ἄλλες, θά σοῦ ἐμπνεύσει θεῖο φόβο καί θά σέ βοηθήσει νά ὑπομείνεις κάθε θλίψη, καθώς θά παραδεχθεῖς ἀναμφίβολα πώς ὑποφέρεις λιγότερο ἀπ’ ὅσο σοῦ πρέπει.
 

6. Θαύμασε τήν ἄπειρη καί ἀνερμήνευτη ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ μας, πού, ἐνῶ μπορεῖ αὐτήν ἀκριβῶς τή στιγμή νά σέ τιμωρήσει βαρειά καί νά σέ θανατώσει καί νά σέ κολάσει αἰώνια, περιμένει ὁ Πολυεύσπλαχνος τή μετάνοιά σου. Κι ἄν σέ παιδεύει τώρα μέ μικρές καί παροδικές θλίψεις, τό κάνει γιά τό καλό σου, σάν στοργικός Πατέρας· γιά νά βγεῖς ἀπό τόν κακό δρόμο τῆς ἁμαρτίας καί νά ἔρθεις στόν ἴσιο της ἀρετῆς, ὥστε τελικά, λουσμένος καί καθαρισμένος στό λουτρό τῶν λυπηρῶν, ν΄ ἀξιωθεῖς τήν ἀπόλαυση τοῦ Παραδείσου.
 

7. Ἀποφάσισε, ἀπό δῶ κι ἐμπρός τουλάχιστον, νά δαπανήσεις ὅλη τήν ὑπόλοιπη ζωή σου, τή ζωή πού ἀνήκει σ’ Ἐκεῖνον καί ὄχι σ ἐσένα, στή διακονία καί στή δόξα Του. Νά Τόν τιμᾶς καί νά Τόν εὐχαριστεῖς ἀκατάπαυστα γιά τίς εὐεργεσίες Του, ἀλλά καί ν’ ἀποδέχεσαι καρτερικά κι ἀγόγγυστα τίς δοκιμασίες πού παραχωρεῖ σάν φάρμακα καί γιατρικά τῆς κακίας σου. Νά θυσιάσεις, τέλος, πρόθυμα καί τιμή καί περιουσία καί ζωή ἀκόμα, παρά νά Τόν ἀρνηθεῖς ἤ νά παραβεῖς τίς ἐντολές Του.
Αὐτά νά σκέφτεσαι καί νά μελετᾶς, καί θά δεῖς πόσο καρπό καί πόση ὠφέλεια θά σοῦ δώσουν στόν καιρό τῶν θλίψεων.

Tέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης




Ο αληθινός χριστιανός έχει τρία γνωρίσματα:
1. Διαβάζει τον Λόγο του Θεού (Αγία Γραφή).
2. Τον εφαρμόζει στη ζωή του.
3. Φροντίζει να τον διαδίδει για να σώζονται και οι άλλοι και να γίνονται κοινωνοί του θαύματος που έζησε.

Ένας ουράνιος Κρίνος στη γη! (Από το βιβλίο Αμαρτωλών Σωτηρία)

Στη Ρώμη ζούσε κάποτε ένας ευλαβής και πλούσιος άνθρωπος που τον έλεγαν Ιωάννη.

Αυτός, αφού πήγε σε κάποιο μοναστήρι και αφιέρωσε εκεί όλα του τα πλούτη, σύντομα ασπάστηκε και τον μοναχισμό.


Όμως, αγράμματος καθώς ήταν, δεν μπορούσε να τυπώσει στο μυαλό του καμιά προσευχή. Μάταια οι υπόλοιποι μοναχοί προσπαθούσαν να του μάθουν γραφή και ανάγνωση. Του ερμήνευαν ψαλμούς και ευχές, μα πάλι εκείνος δεν μπορούσε να μάθει τίποτα.

Τότε, ένας έμπειρος και ενάρετος αδελφός αφού του διάβασε όλες τις ευχές, μία προς μία, τον ρώτησε ποια απ΄ όλες του φαινόταν πιο ωραία για να την μάθει.

Εκείνος του είπε ότι το <<Χαίρε Μαρία>> του άρεσε περισσότερο.

Έτσι έβαλαν τα δυνατά τους και του έμαθαν αυτόν τον χαιρετισμό του Αγγέλου.

Δηλαδή το: Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία..., και τα εξής.

Με το πέρασμα του χρόνου το έμαθε καλά και πλημμύρισε την καρδιά του τόση χαρά που αξιώθηκε να μάθει αυτόν τον

Αρχαγγελικό ασπασμό, ώστε του φαινόταν σαν να βρήκε πολύτιμο θησαυρό!

Άλλο τίποτα δεν έλεγε εκτός από το: <<Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία>>.

Αδιάλειπτα προσευχόταν προς την Αειπάρθενο Μαρία, μέχρι τις τελευταίες ώρες που έβγαινε η ψυχή του.

Όταν κοιμήθηκε, τον ενταφίασαν σε έναν ιδιαίτερο τόπο, γιατί το λείψανό του ευωδίαζε!

Μάλιστα, η ευωδία δεν λιγόστεψε από την ώρα που τον ενταφίασαν αλλά συνεχώς αύξανε και οι μοναχοί που ήταν εκεί, αισθανόντουσαν άρρητη θυμηδία!

Την ένατη ημέρα, όταν τον μνημόνευαν, έμειναν όλοι έκπληκτοι βλέποντας το εξής θαύμα.

Στον τάφο του, φύτρωσε ένας ωραιότατος κρίνος που σε κάθε του φύλλο ήταν γραμμένη η ευχή: Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία. Η ευωδία πάλι αυτού του κρίνου ήταν τέτοια, που δεν έμοιαζε με κανένα επίγειο άνθος.

Τότε, ο Ηγούμενος βρήκε την ευκαιρία και είπε στους Πατέρες:

<<Αυτό το επέτρεψε ο Θεός για να γνωρίσουμε την αγιότητα που έχει αυτός ο μακάριος άνθρωπος αλλά μαζί και τον πόθο που έτρεφε στην Κυρία μας! Όμως, ας δούμε και την ρίζα αυτού του κρίνου για να καταλάβετε πόσο χαριτώνεται όποιος αγαπά μ΄ όλη του την καρδιά την Αειπάρθενο Μαρία>>.

Έσκαψαν τότε με προσοχή τον τάφο και βλέπουν ότι ο κρίνος έβγαινε από το στόμα του Οσίου!

Όλοι ένιωσαν ένα δέος!

Τότε ο Ηγούμενος πρόσταξε να κοιτάξουν πιο βαθιά, για να βρουν την ρίζα αυτού του κρίνου.

Με έκπληξη είδαν όλοι ότι η ρίζα αυτού του κρίνου, βρισκόταν στην ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ, στην οποία ήταν και ιστορισμένη η εικόνα την Υπεραγίας Θεοτόκου!

Μετά από αυτήν την θαυμάσια αποκάλυψη έκαναν Λιτανεία και πήραν τον ιερό εκείνο κρίνο και τον φύλαξαν μαζί με τα Άγια Λείψανα.

Όλοι τον τιμούσαν, γιατί τους θύμιζε τα θαυμάσια που αξιώνονται όσοι σέβονται και αγαπούν την Μητέρα του Κυρίου μας, που αδιάλειπτα προσεύχεται στον Θεό μας, αγωνιώντας για την σωτηρία μας!

(Από το βιβλίο Αμαρτωλών Σωτηρία)

Fear thou not; for I am with thee

Fear thou not; for I am with thee: be not dismayed; for I am thy God: I will strengthen thee; yea, I will help thee; yea, I will uphold thee with the right hand of my righteousness. Isaiah 41:10

What Christmas IS and ISN'T About


Christmas isn’t about gathering family together, although many families do gather at Christmas...
Christmas isn’t about giving and receiving gifts, although many give and receive gifts at Christmas...
Christmas isn’t about decorating, although many decorate with lights and ribbons at Christmas...
Christmas isn’t about enjoying a banquet, although many will enjoy a great banquet at Christmas...


Christmas IS about celebrating, IN CHURCH, with Divine Liturgy, the coming in the flesh of the eternal Word of God for our salvation. As Orthodox Christians we PREPARE for the celebration with prayer, fasting, almsgiving, and Holy Confession. As Orthodox Christians we honor God’s Nativity by living a holy life, free from the passions of wealth-building and power-grabbing.


What about those “others things” we do during Christmas?


We gather as family at Christmas to worship God IN CHURCH. We give and receive gifts at Christmas to remember the Magi’s offering to God. We decorate our homes at Christmas to welcome the King into our lives. We enjoy a banquet to celebrate our new life in Christ.

Have a blessed Christmas


 http://www.liveanewlifeinchrist.org/2014/12/what-christmas-is-and-isnt-about.html

Law of God ( St. Nikon of Optina )



We must strive so that all of our life, as a whole. and not certain hours and days, is based on the Law of God. We must arrange all of our activities so that they are in agreement with the will of God. Only under these conditions will our heart be pure, and only the pure in heart will see God.( Mathew 5:8)


St. Nikon of Optina

Prayer ( St. Philotheos of Sinai )

Smoke from wood that is kindling a fire troubles the eyes, but then, the fire gives them light and gladdens them.
 

Similarly, unceasing attentiveness is irksome, but when , invoked in prayer, Jesus draws near.

He illumines the heart, for remembrance of Him confers on us spiritual enlightenment and the highest of all blessings.

St. Philotheos of Sinai

Η Δύναμις του ονόματος του Χριστού



Υπάρχουν σε μας, υπάρχουν ξόρκια πνευματικά, το όνομα του Κυρίου μας, και η δύναμις του
σταυρού. Αυτό το ξόρκι όχι μόνον βγάζει το φίδι από τη φωλιά του και το ρίχνει στη φωτιά, αλλά θεραπεύει και τα τραύματα.

Αν όμως υπάρχουν και πολλοί που λέγουν ότι δεν θεραπεύτηκαν, αυτό συνέβη από την ολιγοπιστία τους, όχι από την αδυναμία εκείνου που αναφέραμε.

Διότι και τον Ιησού άλλοι τον έσπρωχναν και τον συνέθλιβαν από παν-τού και δεν κέρδιζαν τίποτε η γυναίκα όμως που έπασχε από αιμορραγία, χωρίς να αγγίση το σώμα Του, αλλά μόνο την άκρη του ενδύματός Του ,σταμάτησε χρόνιες πληγές αιμάτων ( Ματθ. 9, 20-22 και Λουκ. 8, 43-48 ). Αυτό το Όνομα είναι φοβερό και στους δαίμονες και στα πάθη και στις ασθένειες.

Για το Όνομα λοιπόν αυτό ας καμαρώνουμε, με αυτό ας οχυρώνουμε τον εαυτό μας. Με αυτό τον τρόπο και ο Παύλος έγινε μεγάλος μολονότι είχε την ίδια φύσι με εμάς όμως η πίστις τον έκανε εντελώς διαφορετικό και τόσο μεγάλη ήταν η υπεροχή της δυνάμεώς του, ώστε και τα ενδύματά του να έχουν πολλή δύναμι ( Πραξ. 19,12).

Για ποια απολογία λοιπόν θα είμαστε άξιοι, όταν και οι σκιές και τα ενδύματα εκείνων έδιωχναν τον θάνατο, ενώ οι δικές μας προσευχές δε σταματούν ούτε τα πάθη; Ποια είναι η αιτία; Είναι η μεγάλη διαφορά της διαθέσεως. Τα φυσικά βέβαια δώρα είναι ίσα και κοινά, αφού όμοια με μας και γεννήθηκε και μεγάλωσε και έζησε στη γη και ανέπνευσε αέρα ενώ στα άλλα ήταν πολύ μεγαλύτερος και καλλίτερος από εμάς, δηλαδή στην προθυμία , στην πίστι, στην αγάπη.

Χρυσοστομικός Άμβων – Ε΄ – Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ – Τα νεύρα της ψυχής»

Ποια είναι η έννοια του μοναχού ( Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης )


 

Λέγεται από τους ειδικούς ερευνητές πώς η λέξη μοναχός περιέχει την παλαιοδιαθηκική έννοια για αμέριστη, ενιαία καρδιά, προσηλωμένη μόνιμα, μόνο στον μόνο Θεό.

Ο πιστός άνθρωπος μπορεί ν' απαντήσει στη βαθειά επίγνωση της μοναδικότητας του ενός αληθινού Θεού μόνο με την ενεργοποίσηση όλων του των δυνάμεων, δυνατοτήτων και εφέσεων του προς ολοκληρωτική αγάπησή του.

Ο συνεχής και μόνιμος προσανατολισμός της ανθρώπινης υπάρξεως στον Θεό χαρακτηρίζεται ως απλότητα. Η ασκητικότητα και η εγκράτεια δίνει εσωτερική ενότητα και χαρακτηρίζει τους αληθινούς φίλους του Θεού, τους απλούς και όχι απλοϊκούς.
Μοναχός κατά άλλη έννοια σημαίνει ο απόλυτα συγκεντρωμένος στον Θεό, πού προέρχεται από τη σημιτική ρίζα ενοποιώ, είμαι ένας, μοναδικός, μονήρης, δοσμένος όλος στον Θεό.

Στ' αραμαϊκά, συριακά και κοπτικά μοναχός σημαίνει επίσης ο εκλεκτός, ο ένας, ο ασκητής-αγωνιστής.

Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης μοναχούς ονομάζει όσους έχουν αμέριστη και ενιαία ζωή, πού τους ενώνει στις ιερές συνάξεις, σε μία θεϊκή μονάδα και φιλόθεη τελείωση. Ο μοναχός κατευθύνει σταθερά τη ζωή του στον Θεό. Αποστολή του μονάχου είναι να ομοιωθεί με τον Θεό, να ενωθεί, να θεωθεί.
Ο αββάς Αλωνάς λέγει: Αν ο άνθρωπος δεν πει στην καρδιά του ότι αυτός μόνο και ο Θεός είναι σε αυτόν τον κόσμο, δεν πρόκειται να βρει ανάπαυση. Πρόκειται για μία αγία μοναξιά και όχι για νοσηρή απομόνωση. Δεν έχει τα στοιχεία της αφιλαδελφίας και αφιλανθρωπίας, αλλά προέχει η αυτογνωσία και η φιλοθεΐα. Ο μοναχός προσεύχεται για τους αδελφούς του και δεν μπορεί να μη τους αγαπά όλους.

Έτσι παρότι ο αληθινός μοναχός είναι μόνος δεν πάσχει από μοναξιά, ενώ ο σύγχρονος άνθρωπος των πολύβουων και πολυάνθρωπων μεγαλουπόλεων, πού συνωθείται καθημερινά από πλήθη κόσμου, πάσχει τρομερά από σκληρή και αφόρητη μοναξιά.
Μία άλλη σημασία της λέξεως μοναχός κατά την ελληνική αρχαιότητα είναι ο αυθύπαρκτος, ο ελεύθερος, ο απόλυτα μεμονωμένος, ο μονήρης. Αργότερα είχε και την έννοια άγαμος, αλλά και του έχοντος μόνο ένα ιμάτιο, μοναχίτων.

Προσωπικά μου αρέσει η ερμηνεία ότι μοναχός σημαίνει αυτός πού έχει δώσει όλη την καρδιά του στον Θεό, έχει εσωτερική ενότητα και πλήρη αφοσίωση στον Θεό και δεν είναι διχασμένος και δίψυχος.

Δίνονται και άλλες ενδιαφέρουσες ερμηνείες, προερχόμενες από τα συριακά. Μοναχός λέγεται αυτός πού εκούσια επιλέγει την αγαμία, αυτός πού έχει μονότροπη ζωή, αυτός πού έχει μία ιδιαίτερη σχέση με τον Μονογενή Υιό και Λόγο του Θεού.
Σ' εβραϊκά κείμενα μοναχός σημαίνει και μοναδικός, αυτός πού εξελέγη από τον Θεό, αυτός πού είναι απόλυτα αφοσιωμένος στην εκπλήρωση του θείου θελήματος, με το όποιο μερικές φορές δεν συμφωνεί η ανθρώπινη λογική.

Ο Θεός είναι μόνος και ο άνθρωπος του Θεού μόνος, ο ένας υπάρχει για τον άλλο, ο ένας αναφέρεται στον άλλο. Πρόκειται για μία υπέροχη, μεγαλειώδη και καταπληκτική κατάσταση και εικόνα.
Τελικά μοναχός σημαίνει μόνος; Μόνος, αλλά όχι όμως αυτόνομος, ως δήθεν δεδικαιωμένος και αποστρεφόμενος τους αδελφούς του. Η μοναστική εξωτερική μόνωση θα πρέπει να σχετίζεται απαραίτητα με την ενοειδή εσωτερική ζωή.

Κατά τον όσιο Μακάριο τον Αιγύπτιο μοναχός σημαίνει ό μόνος, πού δεν έχει γυναίκα, πού άφησε τον κόσμο εξωτερικά κι εσωτερικά, δηλαδή τα κοσμικά πράγματα και το κοσμικό φρόνημα. Μοναχός επίσης λέγεται γιατί συνεχώς επικαλείται τον Μόνο Θεό, αγωνιζόμενος να έχει μονοειδή λογισμό, στραμένο μόνιμα στον Θεό, μη καταδεχόμενος λογισμούς κακίας...
Τα παραπάνω έγραψα στη ταπεινή Καλύβη μας ένα βραδυνό πού έβρεχε, παραμονές Χριστουγέννων, υστέρα από τη μελέτη του βιβλίου του Ο. F. Boumarhnou «Μοναχός εστί...».

Δεν ξέρω αν σας έδωσα να καταλάβετε τί σημαίνει μοναχός. Αυτό πού γνωρίζω όμως είναι και αταπεινόλογα καταθέτω, πώς ενώ φορώ το ράσο του μονάχου 35 έτη, μοναχός αληθινός ακόμη δεν έγινα. Παρακαλώ εύχεσθε να μονάσω πραγματικά.


μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/12/blog-post_1044.html