Translate

Friday, March 6, 2015

Calling on God Throughout the Day ( Saint Theophan the Recluse )



Saint Theophan the Recluse gives us clear advice on Prayer in his four homilies on prayer. He encourages us to work hard at our prayer because its rewards are great. I like him particularly because he is not writing to monastics, but to us working folks. Yet, he holds for us the highest aims in our spiritual life. He talks about two kinds of prayer. The first is where we begin - our morning and evening prayers. Next, we need to reach out to call on God throughout the day. He sees this as two logical steps in the development of our life of prayer.


Saint Theophan writes:
Do not think that we are talking about something very lofty which is an unattainable state for living people. No. It truly is a lofty state, but attainable by all...


The work of prayer consists of a proper completion of the two types of prayer
...pious, attentive, and feeling completion of our usual prayers, and then
...training of the soul to frequently ascend to God through divine contemplation, turning of all things to the glory of God, and frequent crying to God from the heart.


We pray in the morning and the evening: there is a great distance between them. If we only turn to God at these times, then even if we pray whole-heartedly, during the day or night, everything will fall apart, and when it is time again to pray, the soul will feel cold and empty, as before. One can pray again whole-heartedly, but if you become cold and fall apart again, what use is it? This is just building and destroying, building and destroying; it is only labor.


If now we resolve not only to pray with attention and feeling in the morning and the evening, but also to spend every day in contemplation of God, doing all things to the glory of God, and frequently calling to God from our hearts with short words of prayer, then this long period between morning and evening prayers and from evening to morning prayers will be filled with frequent turnings to God and pure prayerful actions.


Although this prayer is not yet unceasing, it is still prayer repeated very frequently, and the more often it is repeated, the closer it comes to being constant. All of this work is towards this final and necessary goal....


From frequent calling out to God, or from frequent pious movements toward God in our hearts we will constantly call upon the name of God with warmth and love. When these three things: the fear of God, the remembrance of God, or walking before God, and this turning of the heart toward God with love (loving repetition of the sweet name of the Lord in the heart) then certainly the spiritual fire of which I spoke earlier will catch in the heart, and it will bring with it profound peace, constant sobriety, and living boldness. At that point, a man enters into that state where he needs no longer to desire anything greater or unnecessary on earth, and which is truly the beginning of the blessed state which awaits all in the future.


Saint Theophan the Recluse 


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/04/calling-on-god-throughout-day.html

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών ( Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου )




Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών

εκ του βιβλίου Πατερική Θεολογία


Νομίζω την βασική διαφορά μπορούμε να την κατανοήσωμε, αν πάρωμε για παράδειγμα την Ιατρική επιστήμη. Εκεί έχομε τους γιατρούς που ανήκουν στον Ιατρικό Σύλλογο. Αν δεν είναι κάποιος γιατρός μέλος του Ιατρικού Συλλόγου, δεν μπορεί να εξασκήση το επάγγελμα του γιατρού. Για να είναι ένας γιατρός νόμιμος, πρέπει όχι μόνο να είναι απόφοιτος μιας ανεγνωρισμένης Ιατρικής Σχολής, αλλά και μέλος του Ιατρικού Συλλόγου. Τα ίδια ισχύουν και για τους δικηγόρους. Στις επιστήμες αυτές υπάρχει μία συνεχής δοκιμασία· διότι, αν παρεκτραπή κάποιος, ως προς την ορθή εξάσκηση του επαγγέλματός του, τότε δικάζεται από το αρμόδιο όργανο του επαγγελματικού Συλλόγου στον οποίο ανήκει και αποβάλλεται του επαγγελματικού Σώματος.

Το ίδιο όμως συμβαίνει και στην Εκκλησία. Η αντίστοιχη διαδικασία μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας, η αποβολή δηλαδή ή αποκοπή κάποιου μέλους Της, ονομάζεται αφορισμός· προκειμένου δε περί εκκλησιαστικού αξιώματος, καθαίρεσις. Έτσι οι αιρετικοί αφορίζονται από το Σώμα της Εκκλησίας. Όπως στον ιατρικό χώρο σε έναν κομπογιαννίτη (ψευτογιατρό) δεν είναι δυνατόν να του επιτραπή να θεραπεύη, έτσι και στην Εκκλησία δεν είναι δυνατόν να επιτραπή σε έναν αιρετικό να θεραπεύη τις ψυχές των ανθρώπων. Διότι, επειδή είναι αιρετικός δεν γνωρίζει, δεν μπορεί να θεραπεύη. Οπότε, όπως δεν είναι δυνατόν να γίνη ποτέ ένωση μεταξύ κάποιου Συλλόγου κομπογιαννιτών γιατρών και του Ιατρικού Συλλόγου, έτσι δεν είναι ποτέ δυνατόν να γίνη ένωσις μεταξύ των Ορθοδόξων και των αιρετικών. Ένας πραγματικός γιατρός δεν είναι εκείνος που απλώς διαβάζει πολλά ιατρικά βιβλία, αλλά εκείνος που έχει μεν αποφοιτήσει από την Ιατρική Σχολή ενός Πανεπιστημίου, συγχρόνως όμως έχει μαθητεύσει για ένα σημαντικό διάστημα κοντά σε έναν πεπειραμένο καθηγητή αποδεδειγμένης ικανότητος να θεραπεύη αρρώστους.

Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, Καθηγητού Πανεπιστημίου από το βιβλίο «Πατερική Θεολογία»
Όσοι έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο άρθρο συνήθως διαβάζουν επίσης τα παρακάτω:


Μνήμη π. Ιωάννου Ρωμανίδη
Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνού Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών... (14/9/2010)

http://impantokratoros.gr/91FF6241.el.aspx

Babbling in Prayer ( St. Gregory of Nyssa )



Before beginning his discussion of the Lord’s Prayer, Gregory of Nyssa warns us about babbling in prayer. He challenges us to consider that we my have the habit of praying like a child, praying for things that are not practical, mere fantasies - great success, wealth, fame and so forth. He warns that these kind of prayers are the the result of our vanity and all we are doing is asking God to join us in our foolish passions. He says, “These and similar soap bubbles and vain inventions rise up in the hearts of the most foolish.” He points out that many of us fail to attend to the benefit of our soul, but instead seek to feed the self-centered passionate movements of our minds. He says, “That person is truly a sort of fool and babbler because he prays to make God the coworker and servant of his own vanities.”
Gregory uses the image of a poor person who regards common clay pots as precious and who approaches the all powerful king of his place who can grant many benefits, asking the king to shape a clay pot that he fancies for himself instead of the kind of benefits a king could provide. This is the same as one who comes to prayer without fully understanding the power of God and the benefits he can bestow and presents him with his own desires based on his passions. One may even ask God to defeat an enemy or even something as foolish as to win a sports contest. Do we not often fail to ask to be forgiven of our sinfulness, for help to overcome our slavery to this condition, but instead to ask Him to support our sinful tendencies. Praying for benefits of this world that go beyond our basic survival needs, that our fantasies come true, while neglecting the health of our soul and our critical need to be healed, to seek union with God so He can help us become capable to do His will is what Gregory calls babbling in prayer.
Jesus says, “When you are praying, do not heap up empty phrases...” (Mat 6:7). Let us not engage in our vanities when we pray to God and not try and make God a coworker and servant of our vanities.


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/04/babbling-in-prayer.html

Οι δοκιμασίες, είναι βαρύτερες στους πιστούς!! ( Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης )


Όλοι όσοι θέλουν να ζουν ευσεβώς, θα διωχθούν" (Β΄ Τιμ. 3/γ: 12) είπε ο απόστολος Παύλος. Αυτό το "όλοι", δεν είναι τυχαίο. Ακόμα και ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, διώχθηκε: "Καταφρονημένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους· άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθένειας· και σαν άνθρωπος από τον οποίο κάποιος αποστρέφει το πρόσωπο, καταφρονήθηκε, και τον θεωρήσαμε σαν ένα τίποτα" (Ησαίας 53/νγ: 3).
Και το ίδιο είπε ότι θα συνέβαινε στους ακολούθους Του: "Να θυμάστε τον λόγο, που εγώ σας είπα: Δεν υπάρχει δούλος μεγαλύτερος από τον κύριό του. Αν εμένα δίωξαν, θα διώξουν και σας· αν φύλαξαν τον λόγο μου, θα φυλάξουν και τον δικό σας" (Ιωάννης 15/ιε: 20).
Και όχι μόνο από διωγμούς θα έπασχαν οι πιστοί, αλλά από κάθε είδους θλίψη: "Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά, να έχετε θάρρος· εγώ νίκησα τον κόσμο" (Ιωάννης 16/ις: 33). Και δήλωσε: "Αν κάποιος θέλει νάρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, κι ας σηκώσει τον σταυρό του, κι ας με ακολουθεί. Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του, εξαιτίας μου, θα τη βρει" (Ματθαίος 16/ις: 23,24).

Έχοντας υπ' όψιν αυτά τα λόγια, που πολλοί από εμάς τα έχουμε βιώσει "στο πετσί μας", παίρνουμε θάρρος μέσα από τις θλίψεις, καθώς βιώνουμε καθημερινά τα λόγια του αποστόλου Παύλου: "σε κάθε τι συνιστώντας τον εαυτό μας ως υπηρέτες τού Θεού, με πολλή υπομονή, με θλίψεις, με ανάγκες, με στενοχώριες, 5. με ραβδισμούς, με φυλακές, με ακαταστασίες, με κόπους, με αγρυπνίες, με νηστείες· 6. με καθαρότητα, με γνώση, με μακροθυμία, με αγαθότητα, με Πνεύμα Άγιο, με αγάπη ανυπόκριτη· 7. με λόγο αλήθειας, με δύναμη Θεού· με τα όπλα τής δικαιοσύνης, τα δεξιά και τα αριστερά· 8. με δόξα και ατιμία, με συκοφαντία και με εγκωμιασμό· σαν πλάνοι, όμως κάτοχοι της αλήθειας· 9. σαν αγνοούμενοι, αλλά είμαστε καλά γνωστοί· σαν να φτάνουμε στον θάνατο, αλλά, δέστε, ζούμε· σαν να περνάμε από παιδεία, αλλά δεν θανατωνόμαστε· 10. σαν λυπούμενοι, αλλά πάντοτε έχουμε χαρά· σαν φτωχοί, όμως πλουτίζουμε πολλούς· σαν να μη έχουμε τίποτε, όμως τα πάντα κατέχουμε" (Β΄ Κορ. 6/ς: 4-10).

Θυμάμαι σαν σήμερα, τα λόγια ενός φίλου απίστου, για τη ζωή του νονού μου, τον οποίο ο Θεός ευλόγησε με χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αλλά κατά κόσμον θλιβόταν υπερβολικά ως τον θάνατό του. Μου είπε ο άπιστος εκείνος: "Μα πώς είναι δυνατόν ο Θεός να επιτρέπει να βασανίζεται τόσο ένας δικός Του; Αν είχατε την αληθινή πίστη, δεν θα ήταν η ζωή του ένα βασανιστήριο. Να μην έχει δουλειά, να τον κοροϊδεύουν οι εργοδότες, να αρρωσταίνει, να γκρεμίζεται το σπίτι του, να θλίβεται τόσο πολύ!
Αυτό δεν είναι πίστη, είναι πλάνη!" Και πράγματι, είχα δει κι εγώ αυτόν τον ευλογημένο άνθρωπο, να προσεύχεται με δάκρυα, να ζητάει από τον Θεό να τον πάρει "ΤΩΡΑ!". (Και πράγματι, έφυγε νέος, όταν ο αγώνας του έφθασε στην τελείωση). Απάντησα στον άπιστο φίλο μου, ότι αυτή είναι η εν Χριστώ ζωή.
Όχι χαρά και διασκέδαση, αλλά θλίψη και πόνος, και δοκιμασία. Αλλά δεν μπορούν αυτό να το δεχθούν όλοι. Μάλιστα θα έλεγα, ότι αν κάποιος δεν βιώνει αυτή τη θλίψη στη Χριστιανική του ζωή, κάτι δεν πάει καλά με αυτόν. Θα πρέπει να ανησυχεί! Γιατί δεν γνωρίζω ΚΑΝΕΝΑΝ που να προοδεύει στην εν Χριστώ ζωή, χωρίς να υφίσταται δοκιμασίες και θλίψεις.


Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/04/blog-post_9790.html

Η κοσμική άσκηση ( Αγιος Παισιος )

«Εάν κάποιος θέλει να αγιάσει και για κάποιο λόγο δεν μπορεί να πάει σε μοναστήρι ας μετατρέψει το δωμάτιο του σε κελί.
Εκεί κρυφά από τους ανθρώπους ας κάνει όλα τα πνευματικά του καθήκοντα, δηλ. ακολουθίες, αναγνώσεις, μετάνοιες, κομποσχοίνια κ.λπ.
Ένας, για παράδειγμα, μπορεί να πηγαίνει στο ναό να κοινωνεί και μετά να γυρίζει στο σπίτι του και να συμπεριφέρεται όπως οι ερημίτες στα κελιά τους.
Δόξα τω Θεώ υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στον κόσμο, μπροστά στους οποίους ντρεπόμαστε εμείς που ονομαζόμαστε μοναχοί».


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/04/blog-post_395.html